προσπαθώ να ακούσω τι λέει το μυαλό, όχι η καρδιά γιατί σε νοιάζομαι
προσπαθώ να λειτουργήσω με την λογική, όχι με το συναίσθημα γιατί πόνεσα
προσπάθησα να μην στα πω όλα αυτά αλλά δεν τα κατάφερα…
....γιατί σε έχω ερωτευτεί!
Είναι δύσκολο για ‘μένα, αφού όπως σου έχω πει σαν
τραγική ειρωνεία
η ζωή πολλές φορές μιμείται την τέχνη, και τότε είναι που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα.
Και εκείνη στο επόμενο πλάνο γίνεται εφιάλτης ενώ εγώ να προσπαθώ να κρατηθώ ζωντανή σε ένα παιχνίδι που με χτυπά και με σκοτώνει,
ξέροντας πάντα το τέλος που θα ‘μαι μάλλον πάλι μόνη, παρέα με την μοναξιά μου, μάταια να προσπαθεί να με λυτρώσει.
τι μπέρδεμα.. Είμαι μικρή.Πώς να καταλάβω τι λέει η καρδιά μου;
Γι’ αυτό και ρώτησα το φεγγάρι να μου πει…
Με λυπήθηκε και κατέβηκε από τον ουρανό να μου μιλήσει…
Σσς…μου μιλάει το φεγγάρι, μιλάει ψιθυριστά και μου λέει μυστικά που δεν πρέπει να ακούσουν άλλοι.
-Πες φεγγάρι μου .Πες μου. Θέλω να μάθω και μετά από 'μένα ό,τι θες.
-Θα ήθελα να σου πω, μου είπε ,αλλά θα έχουν το τίμημά τους αυτά που θα ακούσεις. Θα πάψεις πια να είσαι ρομαντική, θα πάψεις πια να είσαι παιδί. Θα μεγαλώσεις θα σκληράνει η ψυχή σου..
-Μα γιατί; Το ρώτησα λυπημένα.
-Μακάριοι όσοι προσπάθησαν της ψυχής τις βαθύτερες πτυχές να γευτούν, αφού είναι καλά κρυμμένα μυστικά που μόνο ο θάνατος μπορεί να αγγίξει.
-Δεν με νοιάζει του είπα, θέλω να μάθω!
Όχι, μου απάντησε. Γιατί ο έρωτας, η αγάπη ,το μίσος και η μοναξιά είναι τέρατα δύσμορφα που σαν άγρυπνα θεριά μες την νύχτα ψάχνουν να βρουν την αφορμή να παιδεύσουν και άλλους αθώους στην δίνη αυτής της μαρτυρικής άγνοιας.
-Όχι φώναξα, μην μου το κάνεις αυτό, δεν μπορώ άλλο! Πρέπει να μάθω, του έλεγα βάζοντας τα κλάματα.
Τότε όμως αυτό κατάλαβε πως ακόμα σ’ αγαπώ και έφυγε μακριά. Έτσι έμεινα και πάλι μόνη να κοιτάζω ψηλά στον ουρανό αστέρια και να βλέπω το φεγγάρι να μου χαμογελά μελαγχολικά.
Τότε σηκώθηκα αγνόησα τις συμβουλές του και προσπάθησα η τρελή να σε φτάσω…
(Από τον Αχιλλέα με αγάπη...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου