Aγαπητό ημερολόγιο,

Με αφορμή το 2ο Αντιρατσιστικό φεστιβάλ ,που πραγματοποιήθηκε στα τέλη της προηγούμενης βδομάδας στην Πάτρα, είπα να σου γράψω για όλα όσα είδα και ένιωσα. Τυχαία έμαθα για την εκδήλωση, όμως θέλησα να είμαι κι εγώ εκεί να υποστηρίξω αυτή την ξεχωριστή πρωτοβουλία.

Η πλατεία Γεωργίου ήταν γεμάτη με ανθρώπους τόσο διαφορετικούς και τόσο ίδιους .Νεαρά άτομα της ηλικίας μου, κυρίως φοιτητές αλλά και μεγαλύτεροι άνθρωποι, παιδιά και πολλοί μετανάστες και πρόσφυγες.. Όσο για τους τελευταίους, ίσως ήταν από τις ελάχιστες φορές που αν και ήξερες ότι ήταν ταλαιπωρημένοι, κουρασμένοι και ψυχολογικά εξασθενημένοι, χαμογελούσαν, χόρευαν ακούγοντας τα ελληνικά τραγούδια και είχαν βάλει στην άκρη για λίγο όσα τους βασάνιζαν.
Εξάλλου ήταν μια εκδήλωση για εκείνους, που εγκατέλειψαν τη πατρίδα τους ,όχι οικιοθελώς μα σίγουρα, για να βρουν μια καλύτερη μοίρα από αυτήν που ήταν αναγκασμένοι να ζήσουν!
Και να σου πω την αλήθεια απ’ όσο φαντάζομαι δεν πρέπει να είναι ό,τι καλύτερο. Αλλά ξέρεις τι με ενοχλεί; Ότι κι εγώ πολλές φορές φοβάμαι να περπατήσω δίπλα τους μήπως μου κάνουν κακό, όχι γιατί διακατέχομαι από μισαλλοδοξία μα γιατί είμαι καχύποπτη αλλά συμπερασματικά καταλήγω στο ότι έχω καταντήσει κι εγώ ένας από τους τόσους προκατηλημένους ανθρώπους που όσο γυρνώ την πλάτη, το πρόβλημα του ρατσισμού διογκώνεται!

Εγώ κι εσύ δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα.
Μας δένουν περισσότερα πράγματα από όσα νομίζεις ότι μας χωρίζουν.
Κι οι δυο μας αντικρίζουμε τον ίδιο ήλιο.
Κι οι δυο μας ανασαίνουμε τον ίδιο αέρα.
Κι οι δυο μας ακούμε τον παφλασμό της θάλασσας.
Κι οι δυο μας ξεστομίζουμε λόγια αγάπης…
Μόνο που εσύ έτυχε να βρίσκεσαι εκεί που…
Ο ήλιος δεν ανέτειλε τόσο ψηλά.
Ο αέρας ήταν λίγος για να αναπνεύσεις.
Η θάλασσα απείχε πολύ από τη δική σου τη στεριά.
Τα λόγια αγάπης έδωσαν την θέση τους στα λόγια της επιβίωσης…
Μη φοβάσαι όμως. Εγώ είμαι εδώ για να σε οδηγήσω στο δικό μας ΕΜΕΙΣ!
Baroqueen