Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι, είτε γιατί το «επέλεξαν» είτε γιατί προέκυψε στην πορεία της ζωής...Ίσως, η μοναξιά είναι στις μέρες μας η πιο σκληρή και άδικη τιμωρία , ο πιο αργός θάνατος, οτιδήποτε χαρακτηρίζει κάποιον που ενώ βρίσκεται σε μια κοινωνία με τόσους ανθρώπους αδυνατεί να συνάψει κάποια σχέση, ερωτική ή φιλική...
Συνήθως, είναι πιο εμφανής στις μεγαλύτερες ηλικίες, κι ίσως γιατί οι ηλικιωμένοι είναι τα άτομα που παραγκωνίζονται περισσότερο αφού λανθασμένα έχει επικρατήσει η άποψη ότι δεν προσφέρουν πια έργο.
Πόσο λάθος ,Θεέ μου σκεφτόμαστε, πόσο μικρόψυχοι έχουμε καταντήσει.
Παραμερίζουμε τους ανθρώπους που μας μεγάλωσαν, ξεχνάμε ότι είμαστε συνέχεια τους και έχουμε την εντύπωση πως εμείς ποτέ δεν θα φτάσουμε εκεί που αυτοί είναι.
Στις περιπτώσεις που η μοναξιά χτυπά τους νεότερους ανθρώπους τα πράγματα δεν είναι καλύτερα.
Το να είσαι στο άνθος της ζωής και να μην έχεις άνθρωπο διπλά σου να μοιράζεσαι το γέλιο, τη χαρά, τη θλίψη είναι αφύσικο.
Εδώ βέβαια η μοναξιά οφείλεται σε κάτι τετράγωνα κουτιά και σε όλους τους υπολοίπους τους «υγιείς» που δεν ξυπνάνε από τον λήθαργο της εγωπάθειάς τους και δεν κάνουν τίποτα για να βοηθήσουν να εξαλειφθεί η μοναξιά του διπλανού τους, αφού δεν τους αφορά(!)
Τι σου στοιχίζει ένα χαμόγελο; Μια κουβέντα; Δυο λέξεις;
Μην περιμένεις ο χρόνος να κάνει τον κύκλο του για να συνειδητοποιήσεις πόσο σημαντικός είναι κάποιος αφού χαθεί.
Φέρσου ευγενικά στους γύρω σου και η ζωή σίγουρα θα σε ανταμείψει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου