To τηλεφώνημα

Ήταν μεσημέρι όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο γιος ενός ζευγαριού που επέστρεφε από τον πόλεμο.
- Ακούστε, λέει στους γονείς του, θέλω να μου κάνετε μια χάρη, μια μεγάλη χάρη. Έχω ένα φίλο, πολεμήσαμε μαζί και θέλω να τον φέρω στο σπίτι.

- Και το ρωτάς; Είπαν με ένα στόμα αυτοί.
- Ναι, αλλά έχει ένα πρόβλημα. Έπεσε σε νάρκη σε μια μάχη, και έχει χάσει το ένα χέρι και το ένα πόδι του. Δεν έχει που να μείνει και σκέφτηκα να μείνει με εμάς. Τι λέτε;
- Θα του βρούμε εμείς ένα μέρος, λέει ο πατέρας.
- Όχι, αυτό δεν γίνεται, θα ήθελα να μείνει μαζί μας.
- Γιε μου, αυτό είναι πολύ δύσκολο. Δεν ξέρεις τι μας ζητάς.
Ένας τέτοιος άνθρωπος θα μας ήταν εμπόδιο. Θα πρέπει να τον φροντίζουμε κι έχουμε τις δικές μας ζωές μας και δεν μπορούμε να αναλάβουμε μια τέτοια δέσμευση.

Μετά από αυτά τα λόγια ,ο γιος έκλεισε το τηλέφωνο και δεν ξανάκουσαν από αυτόν νέα για καιρό.

Ένα πρωινό, τους τηλεφώνησε η αστυνομία λέγοντας τους :

-Θα χρειαστεί να αναγνωρίσετε ένα πτώμα, μάλλον πρέπει να είναι ο γιος σας.
Μέσα στη θλίψη, πήγαν στο νεκροτομείο, για την διαδικασία αυτή. Φτάνοντας, με μεγάλη έκπληξη είδαν ότι ο γιος τους είχε ένα πόδι και ένα χέρι…