Πρέπει να ρισκάρουμε...

  Πρέπει αν ρισκάρουμε, έλεγε. Δεν κατανοούμε πραγματικά το θαύμα της ζωής αν δεν αφήσουμε να συμβεί το απρόσμενο. Κάθε μέρα ο Θεός μας δίνει, μαζί με τον ήλιο, μια στιγμή κατά την οποία είναι δυνατό ν' αλλάξει το καθετί που μας κάνει δυστυχισμένους. Κάθε μέρα προσποιούμαστε πως δεν αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει αυτή η στιγμή, κάνουμε πως πιστεύουμε ότι το σήμερα είναι ίδιο με το χθες και θα είναι ίδιο με το αύριο. Αλλά το ον που δίνει προσοχή στη μέρα την οποία ζει, ανακαλύπτει τη μαγική στιγμή.

  Η ευτυχία είναι καμιά φορά ευλογία αλλά πιο συχνά είναι μια κατάκτηση. Η μαγική στιγμή της ημέρας μας βοηθάει ν’ αλλάξουμε , μας σπρώχνει να φύγουμε σε αναζήτηση ονείρων. Θα υποφέρουμε, θα διασχίσουμε κακά περάσματα, αλλά αυτές είναι μεταβατικές περίοδοι που δεν αφήνουν ίχνη. Και αργότερα θα μπορούμε να κοιτάμε πίσω με περηφάνια και πίστη.

  Δυστυχής αυτός που φοβάται να ριψοκινδυνεύσει. Γιατί αυτός ίσως δεν απογοητευτεί ποτέ, ίσως δε γνωρίσει ποτέ την πλάνη, δε θα υποφέρει σαν αυτούς που έχουν να κυνηγήσουν κάποιο όνειρο. Όταν όμως θα κοιτάξει πίσω του (γιατί πάντα κοιτάζουμε πίσω μας), θ' ακούσει την καρδιά του να του λέει: «Τι έκανες τα θαύματα που έσπειρε ο Θεός στις μέρες σου; Τι έκανες τα ταλέντα που σου εμπιστεύτηκε ο Κύριος; Τα έθαψες σε μια τρύπα γιατί φοβόσουν μην τα χάσεις; Τότε αυτό που σου επέμεινε: η βεβαιότητα πως έχασες τη ζωή σου».

Απόσπασμα από το βιβλίο:

"Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα κι έκλαψα"-Paulo Coelho