Το παιδί μέσα μας..

Είναι φορές που μας διακατέχει μια αίσθηση θλίψης την οποία δε μπορούμε να κατανικήσουμε. Αντιλαμβανόμαστε πως η μαγική στιγμή τούτης της ημέρας έφυγε και δεν κάναμε τίποτα. Τότε η ζωή κρύβει τη μαγεία και την τέχνη της.

    Πρέπει αν ακούμε το παιδί που ήμαστε κάποτε και που εξακολουθεί να υπάρχει μέσα μας. Αυτό το παιδί ξέρει ποιες είναι οι μαγικές στιγμές. Μπορούμε να πνίξουμε τα δάκρυα του αλλά όχι και τη φωνή του.

    Αυτό το παιδί που ήμαστε κάποτε είναι πάντα παρών. Μακάρια τα παιδιά, αυτά ανήκει η βασιλεία των ουρανών.

Αν δεν ξαναγεννηθούμε, αν δεν κατορθώσουμε να ξαναδούμε τη ζωή με τα μάτια της παιδικής αθωότητας και του ενθουσιασμού, η ζωή δεν έχει νόημα.

    Υπάρχουν πολλοί τρόποι αυτοκτονίας. Αυτοί που επιχειρούν να σκοτώσουν το κορμί τους προσβάλλουν το νόμο του Θεού. Αυτοί που επιχειρούν να σκοτώσουν την ψυχή τους προσβάλλουν και αυτοί νόμο του Θεού, έστω και αν το έγκλημα τους είναι λιγότερο καταφανές στα μάτια των ανθρώπων.

    Ας προσέξουμε αυτά που μας λέει το παιδί που ζει ακόμα μέσα στην καρδιά μας. Ας μην ντρεπόμαστε γι' αυτό. Ας μην το αφήνουμε να φοβάται επειδή είναι ολομόναχο και δεν το ακούμε σχεδόν ποτέ. Ας το αφήσουμε να πάρει λίγο στα χέρια τα ηνία της ύπαρξής μας. Αυτό το παιδί ξέρει καλά ότι κάθε μέρα είναι διαφορετική από την επόμενη.

Ας φροντίσουμε να νιώθει πως το αγαπάμε και πάλι. Ας του δώσουμε χαρά, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα φερθούμε με τρόπο ανοίκειο, έστω κι αν αυτό φαίνεται βλακεία στα μάτια του άλλου.

    Να θυμάστε πως η φρονιμάδα των ανθρώπων είναι τρέλα μπροστά στο Θεό. Αν ακούμε το παιδί που κατοικεί στην ψυχή μας, τα μάτια μας θα ξαναλάμψουν. Αν δε χάσουμε την επαφή μας μ' αυτό το παιδί, δε θα χάσουμε την επαφή μας με τη ζωή.

Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα κι έκλαψα-Paulo Coelho