«Κύριε,
Eσύ που δίδαξες, συγχώρεσέ με που διδάσκω, που φέρω το όνομα του διδάσκαλου όπως εσύ έκανες εδώ στη γη... Δώσε μου απλότητα και βάθος. Κάνε με, να μην είμαι περίπλοκος ούτε κοινός στο καθημερινό μου μάθημα. Κάνε με να υψώσω τα μάτια μου από το πληγωμένο μου στήθος, μπαίνοντας κάθε μέρα στην τάξη μου. Ας μη φέρω μαζί μου στην έδρα μου τις μικρές μου υλικές μέριμνες και τις δικές μου λύπες. Κάνε το χέρι μου ελαφρότερο στην τιμωρία και απαλότερο στο χάδι. Ας επιπλήττω απρόθυμα, για να είμαι βέβαιος ότι τιμωρώ από αγάπη. Το πλινθόκτιστο σχολείο μου ας είναι καμωμένο από πνεύμα. Οι φλόγες του ενθουσιασμού μου ας καλύπτουν την φτωχή του είσοδο και την γυμνή αίθουσά του. Η καρδιά μου ας είναι για το σχολείο μου μια πιο ισχυρή στέγη και η καλή θέλησή μου ένας χρυσός καθαρότερος από τον χρυσό των πλουσίων σχολείων».
Eσύ που δίδαξες, συγχώρεσέ με που διδάσκω, που φέρω το όνομα του διδάσκαλου όπως εσύ έκανες εδώ στη γη... Δώσε μου απλότητα και βάθος. Κάνε με, να μην είμαι περίπλοκος ούτε κοινός στο καθημερινό μου μάθημα. Κάνε με να υψώσω τα μάτια μου από το πληγωμένο μου στήθος, μπαίνοντας κάθε μέρα στην τάξη μου. Ας μη φέρω μαζί μου στην έδρα μου τις μικρές μου υλικές μέριμνες και τις δικές μου λύπες. Κάνε το χέρι μου ελαφρότερο στην τιμωρία και απαλότερο στο χάδι. Ας επιπλήττω απρόθυμα, για να είμαι βέβαιος ότι τιμωρώ από αγάπη. Το πλινθόκτιστο σχολείο μου ας είναι καμωμένο από πνεύμα. Οι φλόγες του ενθουσιασμού μου ας καλύπτουν την φτωχή του είσοδο και την γυμνή αίθουσά του. Η καρδιά μου ας είναι για το σχολείο μου μια πιο ισχυρή στέγη και η καλή θέλησή μου ένας χρυσός καθαρότερος από τον χρυσό των πλουσίων σχολείων».
Γαβριέλα Μιστράλ. Χιλιανή ποιήτρια. Νόμπελ Λογοτεχνίας 1945
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου