Το παραμύθι των συναισθημάτων

Μια φορά κι εναν καιρό, υπήρχε ενα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και ολα τα υπόλοιπα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν οτι το νησί τους θα βούλιαζε κι έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους κι άρχισαν να φεύγουν.Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπρή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει: "Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου?","Όχι δεν μπορώ" απάντησε ο Πλούτος "Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα". Η Αγάπη τοτε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε απο μπροστά της σ' ένα πανέμορφο σκάφος. " Σε παρακαλώ βοήθησέ με" είπε η Αγάπη. "Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου" της απάντησε η Αλαζονεία.Η Λύπη ήταν πιο πέρα κι έτσι αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια απ' αυτην. " Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου" " Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου" είπε η Λύπη.Η Ευτυχία πέρασε μπροστά απο την Αγάπη αλλά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή. "Αγάπη, έλα προς εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου".Ήταν ενας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει τ' όνομά του.Όταν έφτασαν στη στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του. Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε ρώτησε τη Γνώση, " Γνώση, ποιός με βοήθησε?" " Ο Χρόνος" της απάντησε η Γνώση. " Ο Χρόνος?" ρώτησε η Αγάπη."Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος?" Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
" Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο ΜΕΓΑΛΗ σημασία έχει η ΑΓΑΠΗ".