mini οδηγός ψυχικής αποτοξίνωσης

1. Προγραμμάτισε το μυαλό σου να σκέφτεται θετικά 
2. Αποδέξου τον εαυτό σου και μην είσαι αυστηρός μαζί του 
3. Δώσε στον εαυτό σου άφεση αμαρτιών 
4. Μην τον κατηγορείς για ότι συμβαίνει 
5. Μην παίρνεις προσωπικά καταστάσεις ή τα λόγια των άλλων 
6. Δίωξε τις τύψεις γιατί δεν ανταποκρίθηκες στις προσδοκίες των άλλων 
7. Μην οικειοποιείσαι τα προβλήματα των άλλων 
8. Μη μειώνεις την αξία όσων έχεις πετύχει 
9. Έκφρασε όσα σκέφτεσαι και όσα νιώθεις ελεύθερα 
10. Απαλλάξου από τις μεγάλες προσδοκίες και τους απαιτητικούς ανθρώπους

πηγή: http://www.neolaia.gr/

Η φιλία ενός άνδρα για το άλογο και τον σκύλο του

Ένας άνδρας, το άλογό του και ο σκύλος του, είχαν πεθάνει και βρέθηκαν σε κάποιον δρόμο. Αυτός ο δρόμος ήταν πολύ μεγάλος, ο ήλιος έκαιγε και κάποια στιγμή κουράστηκαν και διψούσαν πολύ, κάπου πιο κάτω είδαν μια τεράστια μαρμάρινη πύλη, πολύ όμορφη. Μπαίνοντας από αυτήν την πύλη συνάντησαν ένα μονοπάτι στρωμένο με χρυσές πέτρες, που οδηγούσε σε ένα σιντριβάνι το οποίο έτρεχε κρυστάλλινο νερό!

Εκεί στο σιντριβάνι υπήρχε ένας φύλακας και του είπε:

- Καλημέρα.

- Καλημέρα του απάντησε ο φύλακας.

- Τι όμορφο μέρος είναι αυτό; Ρώτησε ο άντρας.

- Εδώ είναι ο Παράδεισος, του απάντησε.

- Α, πάλι καλά γιατί διψάμε πολύ!

- Μπορείς να μπεις και να πιεις όσο θέλεις, είπε ο φύλακας.

- Το άλογό μου και ο σκύλος μου διψάνε πολύ επίσης.

- Λυπάμαι. Απάντησε ο φύλακας, αλλά εδώ δεν επιτρέπονται τα ζώα.

Ο άνδρας απογοητεύτηκε γιατί διψούσε πολύ αλλά δεν μπορούσε να πιει νερό και να αφήσει τους φίλους του να διψάνε. Έτσι, συνέχισε πάλι να περπατάει στο δρόμο όπου μετά από μια μεγάλη ανηφόρα και ακόμη πιο κουρασμένοι και διψασμένοι, φτάσανε σε μια φάρμα όπου υπήρχε μια παλαιά πύλη μισάνοιχτη! Μπαίνοντας, συνέχισαν σε έναν χωματόδρομο όπου δεξιά και αριστερά υπήρχαν δύο δέντρα που έκαναν μια μεγάλη σκιά! Κάτω από το ένα από τα δύο δέντρα υπήρχε ένας άνθρωπος ξαπλωμένος, ο οποίος φορούσε και ένα καπέλο. Φαινόταν να κοιμόταν.

- Καλημέρα είπε ο άνδρας.

- Καλημέρα, απάντησε ο άνδρας με το καπέλο.

- Εγώ, το άλογό μου και ο σκύλος μου διψάμε πολύ.

- Εκεί στις πέτρες υπάρχει μια πηγή, μπορείτε να πιείτε όσο θέλετε.

Ο άνδρας με τα ζώα επιτέλους ήπιαν νερό και φεύγοντας ο άνδρας είπε:

- Ευχαριστώ πάρα πολύ.

- Να έρχεστε όποτε θέλετε, απήντησε.

- Α, συγνώμη, από περιέργεια, πως λέγεται αυτό το μέρος;

- Παράδεισος, απάντησε ο άνθρωπος.

- Παράδεισος; Αλλά ο φύλακας εκεί πιο κάτω στην μαρμάρινη πύλη μου είπε ότι εκεί ήταν ο Παράδεισος!

- Εκεί δεν είναι ο παράδεισος αλλά η κόλαση.

Ο άνδρας τρόμαξε και είπε:

- Αλλά αυτή η ψεύτικη πληροφορία πρέπει να δημιουργεί μεγάλα μπερδέματα!

- Όχι, όχι, καθόλου. Στην πραγματικότητα μας κάνουν μεγάλη χάρη, γιατί εκεί μένουν μόνο εκείνοι που είναι ικανοί να παρατήσουν τους καλύτερους φίλους τους.

Ζωή δεν είναι οι μέρες που πέρασες, αλλά οι στιγμές που θυμάσαι!

Ο Σπουργίτης και το Ουράνιο Τόξο

Ήταν κάποτε ένας σπουργίτης που ήθελε να γνωρίσει το ουράνιο τόξο. Ήθελε να δει από κοντά τα χρώματά του.
-"Είναι πολύ μακριά το ουράνιο τόξο" του έλεγε η σοφή κουκουβάγια  "κι εσύ τόσο μικρούλης που είσαι, θα κουραστείς και θα μείνεις στα μισά του δρόμου" ! 
 Όμως ο σπουργίτης δεν άλλαζε γνώμη. Κι έτσι ένα πρωί ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Πέρασε μέσα από το μεγάλο δάσος. Είδε τα λιοντάρια, τις τίγρεις, τους ελέφαντες και τις μαϊμούδες…
-"Πάω καλά για το ουράνιο τόξο"; ρώτησε έναν χιμπατζή.
-" Καλά πας" ! του απάντησε εκείνος.
Μετά από το μεγάλο δάσος, ο σπουργίτης βρέθηκε στη μεγάλη θάλασσα. Είδε τα κύματα, είδε τα ψάρια, είδε τα καράβια, είδε τους γλάρους.
-"Για το μέρος που βρίσκεται το ουράνιο τόξο, από δω πάνε"; ρώτησε ένα δελφίνι.
-" Ναι" ! του απάντησε εκείνο.
Μετά από τη μεγάλη έρημο, ο σπουργίτης βρέθηκε στα μεγάλα βουνά. Είδε τα χιόνια, είδε τους αετούς, είδε τις αρκούδες, είδε τις δροσερές πηγές και τα πανύψηλα έλατα.
-"Προς τα που πέφτει το ουράνιο τόξο"; ρώτησε ένα σκίουρο.
-"Εκεί" ! του έδειξε εκείνος.
Και ο σπουργίτης αν και είχε πια κουραστεί, πήρε κουράγιο και συνέχισε. Το καταλάβαινε πως πλησίαζε. Και να! Μόλις πέρασε το τελευταίο βουνό, βρέθηκε στην πεδιάδα που κατοικούσε το ουράνιο τόξο.
Ήταν μια πλατιά πεδιάδα, γεμάτη από λουλούδια. Τα λουλούδια είχαν πάνω τους τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Υπήρχαν και πουλιά που τα φτερά τους τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Υπήρχε και το ίδιο το ουράνιο τόξο. Όμορφο που ήταν!
Ο σπουργίτης πήγε και κούρνιασε στην πιο χαμηλή μεριά του. Μπορούσε πια να ξεκουραστεί. Σήκωσε τα μάτια του προς τα επάνω
 Ό,τι έβλεπε ήταν λουσμένο σε μαγευτικούς χρωματισμούς.
-"Αχ τι ομορφιά! είπε ο σπουργίτης. Άξιζε η κούραση" ! κι έπειτα έκλεισε τα μάτια του και κοιμήθηκε.
Τα όνειρά του είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τόσο όμορφα όνειρα ήταν.

Μάνος Κοντολέων

Ιστορίες και παραμύθια για το νηπιαγωγείο

Ρούλα Παπανικολάου

Εκδόσεις Μικρός Πρίγκιπας

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από: http://hamomilaki.blogspot.gr/

H λίμνη είναι ο Ιδανικός σου Εαυτός κι όχι το ποτήρι

Κάποτε ένας σοφός δάσκαλος  είχε κουραστεί να ακούει τον μαθητή του να γκρινιάζει, να δυσανασχετεί και να πονάει συνεχώς επί παντός θέματος. Αποφάσισε να αναλάβει δράση και έστειλε μαθητή να του φέρει αλάτι. Όταν εκείνος γύρισε πίσω, ο δάσκαλός του είπε να ρίξει μια γερή δόση σε ένα ποτήρι και μετά να το πιεί.
- «Τι γεύση έχει;» ρώτησε ο δάσκαλος.
-«Πικρή» είπε ο μαθητής.
Τότε ο δάσκαλος είπε στο νεαρό να πάρει άλλη μια χούφτα αλάτι, μεγαλύτερη από πριν και να το ρίξει στην κοντινότερη λίμνη. Ο μαθητής το έκανε. Έπειτα ο δάσκαλος του είπε να το δοκιμάσει πίνοντας από το νερό της λίμνης και τον ξαναρώτησε τι γεύση έχει.
-«Γεύση φρεσκάδας» απάντησε ο μαθητής.
-«Το αλάτι το ένιωσες καθόλου; Είχε πίκρα το νερό;» ρώτησε ο δάσκαλος.
-«Όχι» απάντησε ο νέος.
Στο σημείο αυτό ο δάσκαλος έπιασε τα χέρια του μαθητή και του είπε:
-«Ο πόνος στη ζωή είναι καθαρό αλάτι. Η ποσότητα του πόνου παραμένει η ίδια. Όμως η ποσότητα της πίκρας που δοκιμάζουμε, εξαρτάται κάθε φορά από το δοχείο εκείνο μέσα στο οποίο βάζουμε τον πόνο. Έτσι, το μόνο πράγμα που έχεις να κάνεις όταν υποφέρεις είναι να διευρύνεις την αίσθηση των πραγμάτων. Πάψε να είσαι το ποτήρι και γίνε η λίμνη!»

πηγή: http://www.glikiazoi.gr/

Η ηχώ της ζωής

Η ζωή είναι μια ηχώ.

Ό,τι στέλνεις αυτό λαμβάνεις πίσω.

Ο,τι σπέρνεις αυτό θερίζεις.

Αυτό που δίνεις παίρνεις.

Ο,τι βλέπεις στους άλλους, υπάρχει σε εσένα.

Θυμήσου, η ζωή είναι μια ηχώ.

Πάντα επιστρέφει σε εσένα.

Αυτό που σκέφτεσαι επίμονα,

θα επιμένει να υπάρχει πάντα στη ζωή σου!

20 γνωρίσματα των ανθρώπων που έχουν αποφασίσει να είναι ευτυχισμένοι!

Έρευνες αποκαλύπτουν 20 κυρίαρχα γνωρίσματα των ευτυχισμένων ανθρώπων:
1. Εκτιμούν την ζωή. Είναι ευγνώμονες που ξυπνούν κάθε πρωί. Αναπτύσσουν μία παιδική αίσθηση θαυμασμού για τη ζωή και εστιάζουν στην ομορφιά της κάθε στιγμής. Δεν παίρνουν τίποτε ως δεδομένο – προσπαθούν να αδράξουν την κάθε στιγμή και αγνοούν τις μικρές αναποδιές.
2. Διαλέγουν τους φίλους τους …σοφά. Περιτριγυρίζονται από άλλους χαρούμενους, θετικούς ανθρώπους που μοιράζονται τις αξίες, την ηθική και τους στόχους τους. Ανθρώπους που τους ενθαρρύνουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους και να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους. Φίλους που τους αγαπούν και τους αποδέχονται για αυτό που είναι και που είναι εκεί όταν χρειάζονται ένα χέρι βοηθείας.
3. Είναι ανεκτικοί. Αποδέχονται και σέβονται τους άλλους για αυτό που είναι και για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Προσεγγίζουν τους συνανθρώπους τους με καλοσύνη και γενναιοδωρία. Βοηθούν όταν μπορούν, χωρίς να προσπαθούν να αλλάξουν τον άλλον.
4. Μαθαίνουν συνεχώς. Ενημερώνονται για ό,τι έχει να κάνει με την καριέρα και τα ενδιαφέρονται τους και δοκιμάζουν συνεχώς νέα, και πολλές φορές τολμηρά, εγχειρήματα που κεντρίζουν το ενδιαφέρον τους.
5. Εστιάζουν στην λύση, όχι στο πρόβλημα Αντί να …βουλιάξουν στην αυτολύπηση, με το που έρχονται αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα, καταπιάνονται με το να βρουν λύση. Δεν αφήνουν τις αντιξοότητες να επηρεάζουν την διάθεσή τους και εστιάζουν στην καλή πλευρά των όποιων προβλημάτων – βλέπουν κάθε εμπόδιο σαν μία ευκαιρία να κάνουν μία αλλαγή προς το καλύτερο. Άλλωστε, ουδέν κακόν αμιγές καλού!
6. Κάνουν την δουλειά που αγαπούν. Ορισμένες έρευνες έχουν δείξει ότι ως και 80% των ανθρώπων δεν αγαπούν την δουλειά τους – με τέτοιο ποσοστό, δεν είναι έκπληξη που υπάρχουν τόσοι δυστυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο! Η πραγματικότητα είναι ότι περνάμε ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μας δουλεύοντας, επομένως είναι πολύ σημαντικό να επιλέξουμε μια δουλειά που μας αρέσει, όπως επίσης και να βρίσκουμε χρόνο για τα άλλα ενδιαφέροντά μας και τις ασχολίες που μας ευχαριστούν.
7. Απολαμβάνουν τη ζωή. Ξέρουν να ζουν στο παρόν και να απολαμβάνουν τις μικρές χαρές της ζωής: ένα ηλιοβασίλεμα, μία βόλτα στη φύση, την παρέα ενός αγαπημένου προσώπου, μια μέρα κοντά στη θάλασσα, την μυρωδιά των λουλουδιών. Δεν μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν, ούτε ανησυχούν διαρκώς για το μέλλον.
8. Γελούν συχνά. Δεν παίρνουν τον εαυτό τους ή την ζωή …πολύ σοβαρά! Αντιμετωπίζουν με χιούμορ τις καταστάσεις, ακόμα και τα προβλήματα, και δεν διστάζουν να γελάσουν με τον εαυτό τους. Στο κάτω κάτω, ουδείς τέλειος! Προσπαθούν, όταν βέβαια το επιτρέπουν οι περιστάσεις, να βλέπουν την αστεία πλευρά των πραγμάτων και με το χιούμορ τους να …ελαφραίνουν την ατμόσφαιρα.
9. Ξέρουν να συγχωρούν. Η κακία και το μίσος πληγώνουν, πρωτίστως, …εμάς τους ίδιους. Η συγχώρεση προσφέρει γαλήνη και ηρεμία. Και βέβαια, εκτός από το να συγχωρούμε τον διπλανό μας, πρέπει να μπορούμε να συγχωρούμε και τον εαυτό μας για τα λάθη ή τις παραλείψεις του.
10. Αισθάνονται ευγνωμοσύνη. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την αξία όσων έχουν, αισθάνονται ευγνωμοσύνη για αυτά και την εκφράζουν. Ακόμα και για τα πράγματα που οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένα: για την υγεία τους, το σπίτι, τη δουλειά τους, την οικογένεια τους και τους φίλους τους.
11. Επενδύουν στις σχέσεις.   Καλλιεργούν και προστατεύουν τις σχέσεις τους με την οικογένεια και τους φίλους τους, αφιερώνοντας τον απαραίτητο χρόνο και ενδιαφέρον. Είναι υποστηρικτικοί με τους άλλους, δείχνουν κατανόηση και αγάπη και κρατούν τις υποσχέσεις τους.
12. Είναι ειλικρινείς. Η ειλικρίνεια …απλοποιεί την ζωή! Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και με τους άλλους και βασίζουν τις πράξεις και τις αποφάσεις τους στην εντιμότητα.
13. Ασχολούνται με το εαυτό τους, όχι με τους άλλους. Εστιάζουν στο να φτιάξουν την δική τους ζωή όπως την θέλουν και στην φροντίδα του εαυτού τους και των αγαπημένων τους προσώπων. Δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με το τι λένε ή κάνουν οι άλλοι, δεν κρίνουν και δεν καταπιάνονται με κουτσομπολιά και δολοπλοκίες. Αποδέχονται ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να ζει τη ζωή του όπως θέλει – όπως και οι ίδιοι άλλωστε!
14. Είναι αισιόδοξοι. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι βλέπουν πάντα το ποτήρι μισογεμάτο. Εστιάζουν στην θετική πλευρά κάθε κατάστασης – υπάρχει, ακόμα και αν ορισμένες φορές είναι, αρχικά, αδύνατον να την εντοπίσουμε. Διώχνουν συνειδητά τις αρνητικές σκέψεις και τις αντικαθιστούν με θετικές. Αποδέχονται ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, τον οποίο μπορεί βέβαια ποτέ να μην μάθουν.
15. Αγαπούν άνευ όρων.   Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δέχονται τους άλλους για αυτό που είναι και δεν βάζουν όρια ή προϋποθέσεις για την αγάπη τους. Ακόμα και όταν δεν συμφωνούν ή δυσαρεστούνται από τις πράξεις των αγαπημένων τους, δεν παύουν να τους αγαπούν.
16. Είναι επίμονοι. Δεν το βάζουν κάτω. Αντιμετωπίζουν την κάθε δυσκολία ως ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στον στόχο τους. Δεν σταματούν να προσπαθούν ποτέ, εστιάζουν στις επιθυμίες τους και τις διεκδικούν.
17. Προλαμβάνουν τις καταστάσεις που μπορούν να ελέγξουν.   Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν χάνουν χρόνο προσπαθώντας να αλλάξουν καταστάσεις που είναι εκτός του ελέγχου τους και αποδέχονται αυτά που δεν μπορούν να αλλάξουν. Γι' αυτά όμως που μπορούν, φροντίζουν να προλαμβάνουν τις καταστάσεις και να παίρνουν τον έλεγχο, προκειμένου να δημιουργήσουν το αποτέλεσμα που επιθυμούν. Δεν περιμένουν να τους προλάβουν οι εξελίξεις.
18. Φροντίζουν τον εαυτό τους. Φροντίζουν την υγεία τους, το σώμα και το πνεύμα τους. Προσέχουν την διατροφή τους, ασκούνται, ξεκουράζονται, κάνουν προληπτικούς ελέγχους της υγείας τους και κρατούν το μυαλό τους σε εγρήγορση. Αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους και στα ενδιαφέροντα τους.
19. Έχουν αυτοπεποίθηση.   Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αποδέχονται τον εαυτό τους για αυτό που είναι – δεν προσπαθούν να προσποιηθούν κάτι διαφορετικό. Γνωρίζουν τον εαυτό τους, τις επιθυμίες τους, τα πιστεύω και τα θέλω τους, τα όρια και τις αδυναμίες τους. Αισθάνονται σίγουροι για τον εαυτό τους και τις επιλογές τους και δεν διαμορφώνουν τη ζωή τους προσπαθώντας να ευχαριστούν τους γύρω τους.
20. Είναι υπεύθυνο.ι Πάνω από όλα, οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι είναι 100% υπεύθυνοι για τη ζωή τους. Αναλαμβάνουν την ευθύνη για την διάθεσή τους, την νοοτροπία τους, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις πράξεις και τα λόγια τους. Παραδέχονται τα λάθη τους και αναλαμβάνουν την ευθύνη εξίσου για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους.

ΠΗΓΗ: http://alttherapy.blogspot.gr

Τα παιδιά και οι πατάτες του μίσους

 Μια δασκάλα αποφάσισε να παίξουν ένα παιχνίδι στην τάξη της. Λέει λοιπόν στα παιδιά, να φέρει το καθένα μια πλαστική σακούλα που θα περιέχει μέσα μερικές πατάτες. Σε κάθε πατάτα πρέπει να δώσει και ένα όνομα από τα πρόσωπα που μισεί.
  Έτσι, ο αριθμός των πατατών που κάθε παιδί θα βάλει στη σακούλα του, θα εξαρτηθεί από τον αριθμό των ανθρώπων που μισεί.
  Την άλλη μέρα κάθε παιδί έφερε από μια σακούλα με πατάτες, με το όνομα των ανθρώπων που μισούσε, γραμμένο σε κάθε πατάτα. Κάποια παιδιά είχαν δύο πατάτες μέσα στη σακούλα, άλλα τρεις, άλλα πέντε και άλλα περισσότερες. Η δασκάλα τους λέει ότι κανόνας του παιχνιδιού είναι να κουβαλούν μαζί τους την πλαστική σακούλα με τις πατάτες, όπου και αν πηγαίνουν, μα οπουδήποτε, για μερικές ημέρες.
  Ύστερα από αρκετές μέρες όμως, τα παιδιά άρχισαν να διαμαρτύρονται λόγω της δυσάρεστης οσμής που άφηναν οι πατάτες οι οποίες άρχισαν να σαπίζουν. Ειδικότερα όσα είχαν περισσότερες πατάτες στη σακούλα, που εκτός από το βάρος τους, έπρεπε να αντέξουν και τη μυρωδιά τους. Σε λίγες μέρες ακόμα, όταν το παιχνίδι τελείωσε, τα παιδιά ανακουφίστηκαν.
  Η δασκάλα εκείνο το πρωινό τα ρώτησε: «Πώς αισθανθήκατε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού; Εκείνα άρχισαν να διαμαρτύρονται ότι οι πατάτες ήταν βαριές, βρωμούσαν και όπου πήγαιναν με τη σακούλα τους, τα κοιτούσαν καλά-καλά. Τότε η δασκάλα, τους εξήγησε το νόημα του παιχνιδιού:
  "Αυτό ακριβώς συμβαίνει, όταν νιώθετε μίσος για κάποιον. Η δυσωδία από το μίσος θα φωλιάσει στην ψυχή σας και θα το μεταφέρετε μαζί σας όπου κι αν πάτε, συνεχώς. Αν δεν μπορείτε να ανεχθείτε το βάρος και τη μυρωδιά των σάπιων πατατών για μερικές μόνο ημέρες, μπορείτε να φανταστείτε πώς θα είναι να κουβαλάτε τη δυσωδία του μίσους μέσα σας, για μια ζωή;".

ΠΗΓΗ: http://www.eyedoll.gr/

Η ζωή είναι...

ΟΜΟΡΦΙΑ -> Θαύμασέ την!

ΕΥΚΑΙΡΙΑ -> Άρπαξέ την!

ΥΠΟΣΧΕΣΗ -> Τήρησέ την!

ΠΙΚΡΑ -> Ξεπέρασέ την!

ΤΡΑΓΩΔΙΑ -> Αντιμετώπισέ την!

ΕΥΛΟΓΙΑ -> Δέξου την!

ΑΓΑΠΗ -> Νιώσε την!

ΚΑΘΗΚΟΝ -> Ανάλαβέ το!

ΜΥΣΤΗΡΙΟ -> Εξερεύνησέ το!

ΘΗΣΑΥΡΟΣ -> Διαφύλαξε τον!

ΥΜΝΟΣ -> Τραγούδησέ τον!

ΕΡΩΤΑΣ -> Απόλαυσέ τον!

ΠΑΙΧΝΙΔΙ -> Πάρε μέρος!

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ -> Πάρε ρίσκο!

ΟΝΕΙΡΟ -> Πραγματοποίησε το!

ΕΥΤΥΧΙΑ -> Το αξίζεις!

Παγιδεύοντας την πεταλούδα

Μια μέρα ο μαθητής αποφάσισε να προκαλέσει τον δάσκαλό του. Έτσι σκέφτηκε να του στήσει μια παγίδα.
Έπιασε μια πεταλούδα και την κράτησε στη χούφτα του. Όταν θα πήγαινε στο δάσκαλο θα τον ρώταγε τι είχε στο χέρι του. Κι αν ο δάσκαλος το έβρισκε, τότε θα τον ρωτούσε εάν η πεταλούδα ήταν ζωντανή ή νεκρή. Στην περίπτωση που απαντούσε ότι η πεταλούδα ήταν ζωντανή, τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα τη σκότωνε και το αντίστροφο.
Όταν είχαν μάθημα λοιπόν, πλησίασε τον δάσκαλο, μπροστά σε όλους τους υπόλοιπους μαθητές, έτεινε το χέρι προς το μέρος του και τον ρώτησε:
-"Δάσκαλε, τι έχω στο χέρι μου;"
- "Την ψυχή σου έχεις παιδί μου", απάντησε ατάραχος ο δάσκαλος.
Ο μαθητής προβληματίστηκε για λίγο σκεπτόμενος την απάντηση.
Κατέληξε ότι ο δάσκαλος είχε δίκιο. Η πεταλούδα ήταν μια ψυχή που θα μπορούσε να είναι και δική του. Ωστόσο, συνέχισε:
-"Και είναι ζωντανή η ψυχή μου δάσκαλε ή όχι;"
 Ο δάσκαλος τον κοίταξε με καλοσύνη στα μάτια και του είπε χαμογελαστά:
 "-Από το χέρι σου εξαρτάται"…

ΠΗΓΗ: http://enallaktikidrasi.com/

Η ζωή δεν χρειάζεται να' ναι τέλεια

για να 'ναι υπέροχη!

Αν θέλεις να είσαι στις αναμνήσεις των παιδιών σου αύριο,

να είσαι στη ζωή τους σήμερα!

20 πράγματα που ΔΕΝ κάνουν οι ευτυχισμένοι άνθρωποι!

1. Δεν αγνοούν αγνώστους. Ποτέ δεν ξέρεις ποιους καινούργιους ορίζοντες μπορεί να σου ανοίξουν.
2. Δεν «δίνουν» με σκοπό να «πάρουν».
3. Δεν δυσπιστούν απέναντι στους εαυτούς τους.
4. Δεν σκέφτονται, μόνο...αισθάνονται!
5. Δεν «παίρνουν» τίποτα προσωπικά. Όλα τα πράγματα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, όχι επειδή εμείς τα προκαλέσαμε.
6. Δεν πιστεύουν ότι ο «φόβος» τους είναι πραγματικός. Συνήθως φοβόμαστε για πράγματα που μπορει να συμβούν. Όταν υπάρχει πραγματική απειλή, δεν προλαβαίνουμε να φοβηθούμε. Απλά κάνουμε αυτό που πρέπει.
7. Δεν αρνούνται να συγχωρέσουν.
8. Δεν «κατηγορούν» τους άλλους, αλλά ούτε και τον εαυτό τους!
9. Δεν νιώθουν υποχρεωμένοι να κάνουν κάτι που δεν θέλουν.
10. Δεν αγνοούν το ένστικτό τους.
11. Δεν αντιστέκονται στις αλλαγές.
12. Δεν «βολεύονται» σε μια κατάσταση που δεν τους ικανοποιεί...ποτέ!
13. Δεν προσπαθούν να αλλάξουν κανέναν. Αποδέχονται όλους έτσι όπως είναι.
14. Δεν είναι «φαινομενικά» ευτυχισμένοι.
15. Δεν αγνοούν τα όνειρα και τις εσωτερικές τους επιθυμίες. 
6. Δεν θεωρούν ότι είναι πληγωμένοι και πρέπει να το διορθώσουν.
17. Δεν κρίνουν τους άλλους. 
8. Δεν παραπονιούνται.
19. Δεν αποφεύγουν το ρίσκο.
20. Δεν κατηγορούν τους άλλους και αναλαμβάνουν την πλήρη ευθύνη για την ζωή τους.

Το σπουργιτάκι και ο ουρανός

Υπήρχε κάποτε ένα μικρό σπουργίτι, που κάθε φορά που ζύγωνε μια θύελλα, ξάπλωνε ανάσκελα στο έδαφος και σήκωνε τα λεπτά ποδαράκια του προς τον ουρανό.
-«Γιατί το κάνεις αυτό;» το ρώτησε μια αλεπού.
-«Για να προστατέψω τη γη, που έχει τόσα πολλά ζωντανά πλάσματα» απάντησε το σπουργιτάκι. Σηκώνω τα πόδια μου για να συγκρατήσω τον ουρανό, αν φανούμε άτυχοι κάποια φορά και ο ουρανός πέσει επάνω μας».
Η αλεπού γέλασε ειρωνικά.
-«Με αυτά τα καχεκτικά ποδαράκια που έχεις, θα συγκρατήσεις τον απέραντο ουρανό;»
Και το μικρό σπουργίτι απάντησε:
-«Εδώ στη γη, ο καθένας έχει το δικό του κομμάτι ουρανού για να συγκρατήσει».

Η αληθινή αξία του δαχτυλιδιού

- " Ήρθα δάσκαλε, γιατί νιώθω τόσο ασήμαντος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πώς μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο";
Ο δάσκαλος, χωρίς να τον κοιτάξει, του είπε:
- " Πόσο λυπάμαι αγόρι μου. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρώτα πρέπει να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Μετά ίσως..." και ύστερα από μια παύση συνέχισε: "Αν θέλεις να με βοηθήσεις εσύ, μπορεί να λύσω γρήγορα το πρόβλημά μου και μετά να μπορέσω να σε βοηθήσω".
- " Εεε...μετά χαράς, δάσκαλε." Είπε διστακτικά ο νεαρός, νιώθοντας ότι τον υποτιμούσαν γι' άλλη μια φορά και μετέθεταν τις ανάγκες του.
- " Ωραία", συνέχισε ο δάσκαλος. Έβγαλε ένα δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι και το έδωσε στο αγόρι, λέγοντας:
- " Πάρε το άλογο που είναι εκεί έξω και τρέξε στην αγορά. Πρέπει να πουλήσω αυτό το δαχτυλίδι για να πληρώσω ένα χρέος. Είναι ανάγκη να πάρεις όσο περισσότερα χρήματα μπορείς γι' αυτό. Και με κανέναν τρόπο μη δεχτείς λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί. Πήγαινε και έλα με το χρυσό φλουρί όσο πιο γρήγορα μπορείς."
Ο νεαρός πήρε το δαχτυλίδι και έφυγε. Μόλις έφτασε στην αγορά άρχισε να προσφέρει το δαχτυλίδι στους εμπόρους που το κοίταζαν με κάποιο ενδιαφέρον, ώσπου ο νεαρός έλεγε τι ζητούσε γι' αυτό.Όταν το παιδί έλεγε ότι κοστίζει ένα χρυσό φλουρί όλοι γελούσαν. Αφού προσπάθησε να πουλήσει το κόσμημα σε όποιον συναντούσε στον δρόμο του στην αγορά –και σίγουρα θα ήταν πάνω από 100 άτομα-, παραδέχτηκε την αποτυχία του, καβάλησε το άλογο και γύρισε πίσω.Πόσο θα ήθελε ο νεαρός να είχε ένα χρυσό φλουρί για να το δώσει στο δάσκαλο και να τον γλιτώσει από το πρόβλημά του. Έτσι θα έπαιρνε κι αυτός τη συμβουλή και τη βοήθεια του δασκάλου.
- " Δάσκαλε λυπάμαι. Είναι αδύνατον να τα καταφέρω. Ίσως να μπορούσα να πάρω δύο ή τρία ασημένια, όμως νομίζω ότι δεν μπορώ να γελάσω κανέναν για την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού."
- " Αυτό που είπες είναι πολύ σημαντικό, νεαρέ μου φίλε. Πρέπει πρώτα να μάθουμε την αληθινή αξία του δαχτυλιδιού. Καβάλησε πάλι το άλογο και πήγαινε στον κοσμηματοπώλη. Ποιος άλλος θα ξέρει καλύτερα; Πες του ότι θέλεις να το πουλήσεις και ρώτησε πόσα μπορεί να πιάσει. Όμως, μην του το πουλήσεις όσα κι αν σου προσφέρει. Γύρισε πίσω με το δαχτυλίδι."
Ο νεαρός καβάλησε και έφυγε πάλι.Ο κοσμηματοπώλης εξέτασε το δαχτυλίδι στο φως του κεριού, το κοίταξε με τον φακό, το ζύγισε και μετά είπε στο παιδί:
- " Πες στο δάσκαλο αγόρι μου, ότι αν θέλει να το πουλήσει αμέσως, δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω από πενήντα οχτώ χρυσά φλουριά για το δαχτυλίδι του."
- " Πενήντα οχτώ χρυσά;" Φώναξε το παιδί.
- " Ναι", απάντησε ο κοσμηματοπώλης.
Ο νεαρός έτρεξε συγκινημένος στο σπίτι του δασκάλου να του πει τα καθέκαστα.
- " Κάθισε" του είπε ο δάσκαλος αφού τον άκουσε."Είσαι κι εσύ σαν αυτό το δαχτυλίδι. Ένα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα. Και σαν τέτοιο, πρέπει να σε εκτιμήσει ένας αληθινά ειδικός. Γιατί στην ζωή σου γυρίζεις εδώ κι εκεί ζητώντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία;"
Και μ' αυτά τα λόγια, έβαλε πάλι το δαχτυλίδι στο μικρό δάχτυλο του αριστερού του χεριού."

Χόρχε Μπουκάι "Να σου πω μια ιστορία"

Το καλό και το κακό

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας ιερωμένος που έκρινε τις πράξεις των ανθρώπων και τους έβαζε να μετανοούν.Έφτασε να πιστεύει πως ξέρει τι είναι το καλό και το κακό.
Ένα πρωί,εμφανίστηκε ένας άγγελος.
-"Ο Θεός με έστειλε για να σου δείξω κάτι",του είπε.Τον πήρε και τον μετέφερε με θαυμαστό τρόπο πίσω από ένα θάμνο.
-"Πες μου τι βλέπεις;",τον ρώτησε.
-"Βλέπω έναν πλάτανο με παχύ ίσκιο και μια βρύση με δροσερό νερό να ρέει πλάι του",αποκρίθηκε αυτός.
-"Τώρα θα πρέπει να μου υποσχεθείς πως ό,τι και να δεις να συμβαίνει,δεν θα επέμβεις".
Ο ιερέας συμφώνησε. Μετά από λίγο,εμφανίστηκε ένας πλούσιος με το άλογό του και σταμάτησε να πιει νερό και να ξαποστάσει.Ήπιε νερό και ξάπλωσε για λίγο κάτω από το δροσερό ίσκιο του πλάτανου,όπου πήρε έναν υπνάκο.
Ύστερα ξύπνησε,ανέβηκε στο άλογό του και συνέχισε το δρόμο του,αφήνοντας όμως πίσω του ένα πουγγί παραγεμισμένο με χρυσές λίρες.
Μετά από λίγη ακόμη ώρα,ένας δεύτερος άνθρωπος εμφανίστηκε πεζός και σταμάτησε να πιει νερό.Ξαφνικά,είδε το πουγγί με τις λίρες, το σήκωσε και άρχισε να χοροπηδά από χαρά.Έβαλε το πουγγί στην τσέπη του και χωρίς να χάσει καιρό,έτρεξε να εξαφανιστεί.
Λίγο αργότερα,ένας τρίτος άνθρωπος, έφτασε κι αυτός στη βρύση. Την ώρα όμως που έπινε νερό,επέστρεψε ο πλούσιος,ο οποίος είχε στο μεταξύ αντιληφθεί ότι είχε χάσει το πουγγί του και γύρισε να το αναζητήσει.
Μόλις λοιπόν είδε τον άλλο άνθρωπο,άρχισε να τον κατηγορεί ότι του έκλεψε το πουγγί με τις λίρες και να του ζητά να του τις επιστρέψει.Άρχισαν να καυγαδίζουν και πάνω στον καυγά, ο πλούσιος έσπρωξε απότομα τον άλλο, εκείνος έπεσε στο έδαφος κι έσπασε το σβέρκο του σε μια απ’ τις ρίζες του πλάτανου.
Ο πλούσιος πανικόβλητος,ανέβηκε στο άλογό του κι εξαφανίστηκε.
-"Πες μου τώρα", είπε ο άγγελος στον ιερέα. "Τι πιστεύεις γι’ αυτά που είδες, ήταν καλά ή κακά;"
-"Καλέ μου άγγελε  η ψυχή μου είναι βαριά από το κακό που είδα να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου,χωρίς να μπορώ να αντιδράσω.Ο ένας έκλεψε το πουγγί που δεν ήταν δικό του,ο άλλος κατηγόρησε άδικα έναν αθώο άνθρωπο και από πάνω τον σκότωσε,χωρίς μάλιστα να τιμωρηθεί."
--"Δεν γνωρίζεις όμως ακριβώς την ιστορία", αποκρίθηκε ο άγγελος."Ο πλούσιος που ήρθε πρώτος στη βρύση, είχε καταπατήσει τα χωράφια του δεύτερου και τα δικαστήρια τον είχαν δικαιώσει, όπως κάνει πάντοτε η ανθρώπινη δικαιοσύνη, ν’αδικεί τους φτωχούς και να αθωώνει τους πλούσιους.
Η θεία δικαιοσύνη όμως απαιτούσε ο πλούσιος να πληρώσει το χρέος του και αυτός ήταν ο τρόπος που επέλεξε ο Θεός για να συμβεί αυτό. Ο τρίτος άνθρωπος,αυτός που σκοτώθηκε,είχε δολοφονήσει τον αδελφό του,χωρίς να το υποψιαστεί κανείς,ούτε και να τον κατηγορήσει.
Οι τύψεις του όμως ήταν τέτοιες, που γονατιστός παρακάλεσε το Θεό να τον απαλλάξει απ’ το βάρος που κουβαλούσε. Αυτός ήταν ο τρόπος που βρήκε ο Θεός για ν’ ανταποκριθεί στην προσευχή του. Ο ιερέας κοίταξε τον άγγελο εμβρόντητος, μην ξέροντας τι να πει.
-"Πήγαινε λοιπόν και να θυμάσαι πόσο λίγα γνωρίζεις, ώστε να μπορείς ν’ αποφασίσεις τι είναι καλό και τι κακό."

ΠΗΓΗ: http://enallaktikidrasi.com/ (Georgios Vas)

Το πρόγραμμα της ΑΓΑΠΗΣ

Τεχνική Υποστήριξη: Παρακαλώ, πως μπορώ να βοηθήσω;

Πελάτης: Χμ… μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να εγκαταστήσω το πρόγραμμα που λέγεται “Αγάπη”. Μπορείτε να με καθοδηγήσετε πώς να το κάνω;
Τ.Υ. : Φυσικά μπορώ. Είστε έτοιμος να ξεκινήσουμε;
Π: Είμαι λίγο άσχετος από τεχνολογία, αλλά ας προσπαθήσουμε. Τι πρέπει να κάνω;
Τ.Υ.: Το πρώτο βήμα είναι να εντοπίσετε και να ανοίξετε το παράθυρο “Η Καρδιά μου”. Μπορείτε να την εντοπίσετε;
Π: Ναι, αλλά υπάρχουν άλλα τόσα προγράμματα που τρέχουν αυτή τη στιγμή. Υπάρχει πρόβλημα να εγκαταστήσω το “Αγάπη” ενώ τρέχουν τα άλλα;
Τ.Υ: Ποια προγράμματα τρέχουν τώρα;
Π: Μισό λεπτό να δω… υπάρχει ένα που λέγεται “Παλιά Τραύματα”, “Χαμηλή Αυτοεκτίμηση”, ένα άλλο “Μνησικακία” και “Εκδίκηση“.
Τ.Υ.: Δεν υπάρχει πρόβλημα. Μόλις εγκαταστήσετε το πρόγραμμα ‘Αγάπη’, θα διαγράψει βαθμιαία αυτά τα προγράμματα αυτά από το λειτουργικό σύστημα. Μπορεί να παραμείνουν στη μνήμη αλλά δεν θα εμποδίζουν τη λειτουργία άλλων προγραμμάτων. Το πρόγραμμα “Αγάπη” θα αντικαταστήσει το “Χαμηλή αυτοεκτίμηση” με μια άλλη ενότητα που λέγεται “Υψηλή αυτοεκτίμηση“. Όμως, θα πρέπει να διαγράψετε οριστικά τα υπόλοιπα δύο προγράμματα: “Μνησικακία” και “Εκδίκηση“. Αυτά τα δύο εμποδίζουν την εγκατάσταση του προγράμματος ‘Αγάπη’.
Π: Πως γίνεται να τα διαγράψω; Μπορείτε να μου πείτε;
Τ.Υ.: Με χαρά. Πηγαίνετε με το ποντίκι στην οθόνη σας κάτω αριστερά, εκεί που λέει ‘Εκκίνηση’ και επιλέξτε το πρόγραμμα “Συγχώρεση” και κάνετε ένα κλικ. Επαναλάβετε τη διαδικασία όσες φορές χρειαστεί μέχρι να διαγράψετε τελείως τα δύο προγράμματα.
Π: Α, ωραία! Έγινε κιόλας. Ώχ… όμως το πρόγραμμα “Αγάπη” ξεκίνησε μόνο του την εγκατάσταση. Είναι φυσιολογικό αυτό;
Τ.Υ.: Ναι, αλλά να θυμάστε ότι έχετε μόνο τη πρώτη έκδοση του βασικού προγράμματος. Θα χρειαστεί να συνδεθείτε με άλλες “Καρδιές” για να κάνετε αναβάθμιση.
Π: Ωχ! Μου εμφανίζεται ένα μήνυμα λάθους που λέει: ‘Error – Το πρόγραμμα δεν μπορεί να λειτουργήσει με εξωτερικές παρεμβάσεις’… τι είναι αυτό;
Τ.Υ.: Μην ανησυχείτε. Αυτό σημαίνει ότι το πρόγραμμα “Αγάπη” έχει φτιαχτεί για να τρέχει με εσωτερικές “Καρδιές” αλλά δεν έχει ακόμα τρέξει στη δική σας “Καρδιά”. Σε μη-τεχνική γλώσσα, σημαίνει ότι πρέπει πρώτα να αγαπήσετε τον εαυτό σας πριν είστε έτοιμος να αγαπήσετε τους άλλους.
Π: Δηλαδή; Τι κάνω τώρα; Τ.Υ.: Κατεβάστε το πρόγραμμα “Αποδοχή εαυτού” και κάντε κλικ στα παρακάτω αρχεία: “Συγχώρεση εαυτού”, “Συνειδητοποίηση της αξίας μου”, “Αναγνώριση των ορίων μου”.
Π: Εντάξει, το έκανα.
Τ.Υ.: Ωραία. Τώρα αντιγράψτε αυτά τα αρχεία στο βασικό σας φάκελο “Η Καρδιά μου”. Το σύστημα θα διαγράψει οποιοδήποτε ασύμβατο αρχείο και θα επιδιορθώσει τα όλα τα λανθασμένα αρχεία. Επίσης, χρειάζεται να διαγράψετε τα “Αρνητική Κριτική”, “Φλυαρία”. Μετά πηγαίνετε στο Κάδο ανακύκλωσης και διαγράψτε τα οριστικά και από εκεί.
Π: Έγινε. Ωπ!! O φάκελος “Η Καρδιά μου” αρχίζει να γεμίζει με νέα αρχεία. Τα “γαλήνη” και “πληρότητα” αντιγράφουν μόνα τους τα αρχεία στο φάκελο “Η Καρδιά μου”. Είναι φυσιολογικό αυτό;
T. Y.: Ναι. Αυτό δείχνει ότι το πρόγραμμα “Αγάπη” έχει εγκατασταθεί και ήδη τρέχει. Κάτι τελευταίο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο. Το πρόγραμμα “Αγάπη” είναι free, δεν χρειάζεστε κωδικό ενεργοποίησης, γι’ αυτό δώστε το σε όσους μπορείτε. Μπορεί να σας ανταποδώσουν μερικά καλά αρχεία για αναβάθμιση.
Π: Σε ευχαριστώ, Θεέ μου.

πηγή:http://www.lightworker.gr 

Ο ψαράς και η χαμένη ευκαιρία

Κάποτε  ήταν ένας ψαράς ο οποίος κατέβαινε κάθε νύχτα στην παραλία για να ρίξει τα δίχτυα του. Ήξερε πως όταν έβγαινε ο ήλιος έρχονται τα ψάρια στην παραλία για να φάνε αχιβάδες, γι΄ αυτό και πάντα έριχνε τα δίχτυα του πριν ξημερώσει.

 Αυτή τη νύχτα, για την οποία μας μιλάει η ιστορία, καθώς πήγαινε να μπει στο νερό, αισθάνθηκε το πόδι του να χτυπά πάνω σε κάτι πολύ σκληρό στον πάτο της θάλασσας. Το πασπάτεψε και είδε πως ήταν πράγματι κάτι σκληρό, σαν πέτρες, τυλιγμένες σε μια σακούλα. Εκνευρίστηκε και μουρμούρισε :

-" Ποιος πετάει τέτοια πράγματα στην παραλία." Και αμέσως συμπλήρωσε: "Στη δική μου παραλία! Κι εγώ, έτσι απρόσεκτος που είμαι, κάθε φορά που θα μπαίνω στο νερό, θα σκοντάφτω πάνω στις πέτρες."

Άφησε, λοιπόν, κάτω τα δίχτυα, έσκυψε, έπιασε τη σακούλα και την έβγαλε από το νερό. Την άφησε στην ακροθαλασσιά, και ξαναμπήκε με τα δίχτυα στο νερό. Ήταν θεοσκότεινα, ίσως γι΄ αυτό, όπως έβγαινε από τη θάλασσα, πάλι σκόνταψε πάνω στη σακούλα που ήταν τώρα έξω, στην παραλία.

Ο ψαράς έβγαλε  το σουγιά του, άνοιξε τη σακούλα και ψαχούλευε να δει τι υπήρχε στο εσωτερικό της. Βρήκε κάμποσες πέτρες, μεγάλες σαν πορτοκάλια, βαριές και στρογγυλεμένες. Κι αναρωτήθηκε:

- " Μα ποιός είναι αυτός που τυλίγει πέτρες και τις πετάει στο νερό; "

 Ενστικτωδώς, πήρε μια-μια τις πέτρες και τις πετούσε στη θάλασσα. Πλουπ! Έβαζε το χέρι του στη σακούλα, έπαιρνε άλλη μια πέτρα και την πετούσε στο νερό. Άκουγε ξανά το πλουπ! Αυτή την πέταξε από την άλλη μεριά, πλαφ! Μετά, άρχιζε να τις εκσφενδονίζει δυο δυο και άκουγε πλουπ -πλουπ! Ύστερα προσπαθούσε να τις ρίξει πιο μακριά, και με γυρισμένη την πλάτη, και με όλη του τη δύναμη, πλουπ – πλαφ!

 Διασκέδαζε, ακούγοντας τους διαφορετικούς ήχους, πετώντας πέτρες, υπολογίζοντας το χρόνο που κάνουν να πέσουν στο νερό, και δοκίμαζε πότε με δύο, πότε με μία και με τρεις μαζί και συνέχιζε να πετάει τις πέτρες στη θάλασσα.

Μέχρι που άρχιζε να βγαίνει ο ήλιος και η σακούλα άδειασε. Ο ψαράς ψαχούλεψε και βρήκε μονάχα μία πέτρα. Ετοιμαζόταν λοιπόν να την πετάξει πιο μακριά από τις άλλες, γιατί ήταν η τελευταία κι είχε ήδη ξημερώσει. Και όπως τέντωνε το χέρι του προς τα πίσω για να την πετάξει με όλη του τη δύναμη, άρχιζε να φωτίζει ο ήλιος και βλέπει στην πέτρα μια χρυσαφένια μεταλλική λάμψη που του τράβηξε την προσοχή.

Ο ψαράς συγκράτησε την παρόρμηση να πετάξει την πέτρα και την κοίταξε προσεκτικά. Η πέτρα αντανακλούσε τον ήλιο μέσα από τη βρωμιά που την κάλυπτε. Την έτριψε, λες κι είναι μήλο πάνω στα ρούχα του, και η πέτρα άρχισε να λάμπει ακόμη πιο πολύ.

Έκπληκτος, τη χτύπησε ελαφρά και αντιλήφθηκε ότι είναι από μέταλλο. Άρχισε τότε, να την τρίβει και να την καθαρίζει με το πουκάμισό του, και συνειδητοποίησε πως η πέτρα ήταν από καθαρό χρυσάφι. Μια πέτρα από ατόφιο χρυσάφι σε μέγεθος πορτοκαλιού!

Η χαρά του έσβησε, όμως, μόλις σκέφτηκε ότι η πέτρα αυτή είναι σίγουρα ίδια με όλες τις άλλες που πέταξε στη θάλασσα. Και είπε:

-"Τι χαζός που ήμουν! Είχα στα χέρια μου μια σακούλα γεμάτη πέτρες από χρυσό και τις πετούσα στη θάλασσα γιατί μου άρεσε να ακούω τον θόρυβο που έκαναν όταν έπεφταν στο νερό. "

Άρχισε τότε να οδύρεται, να κλαίει και να θρηνεί, να λυπάται για τις χαμένες πέτρες και να σκέφτεται πως είναι άτυχος, ένας δυστυχισμένος άνθρωπος.

Μετά του πέρασε από το μυαλό να έμπαινε στη θάλασσα, να κατάφερνε να βρει μια στολή δύτη και να βούταγε στα βαθιά, αν ήταν μέρα, αν είχε τον εξοπλισμό που έχουν οι δύτες για να ψάξει. Κι όλο έκλαιγε γοερά.

 Ο ήλιος έχει πια ανατείλει όταν ξαφνικά συνειδητοποίησε πως έχει ακόμη την μια και μοναδική πέτρα. Συνειδητοποίησε επίσης,  πως αν ο ήλιος είχε αργήσει ένα δευτερόλεπτο ακόμη, ή αν εκείνος είχε ρίξει την πέτρα πιο γρήγορα, τότε δεν θα είχε μάθει ποτέ για τον θησαυρό που έχει τώρα στα χέρια του.

Τότε ήταν η στιγμή που κατάλαβε ότι κατέχει έναν θησαυρό, κι ότι ο θησαυρός αυτός είναι από μόνος του μια τεράστια περιουσία για έναν φτωχό ψαρά όπως εκείνος. Αντιλήφθηκε πόσο τυχερός ήταν που μπόρεσε να κρατήσει τον θησαυρό που είχε ακόμα στα χέρια του. 

μικρή παραλλαγή από το βιβλίο: Ο Δρόμος των Δακρύων Φύλλα Πορείας ΙΙΙ

Χόρχε Μπουκάϊ 

Γύρνα σπίτι...

Σε μια μικρή πόλη της Ισπανίας, ένας άντρας που τον λέγαν Χόρχε καυγάδισε άσχημα ένα πρωί με το μικρό του γιο, τον Πάκο. Όταν έφτασε στο σπίτι του αργότερα, την ίδια μέρα, ο Χόρχε ανακάλυψε πως ο Πάκο είχε φύγει από το σπίτι.
Μετανιωμένος, ο Χόρχε έψαξε μέσα στην ψυχή του και συνειδητοποίησε πως ο γιος του ήταν πιο σημαντικός γι΄αυτόν από οτιδήποτε άλλο. Πήγε λοιπόν σε ένα μεγάλο μπακάλικο, στο κέντρο της μικρής τους πόλης, και τοποθέτησε μια μεγάλη πινακίδα που έλεγε: “Πάκο, γύρνα στο σπίτι. Σ΄αγαπώ. Συνάντησέ με εδώ αύριο το πρωί”.
Το άλλο πρωί ο Χόρχε πήγε στο μαγαζί, όπου βρήκε επτά αγόρια με το όνομα Πάκο, που είχαν φύγει κι εκείνα από τα σπίτια τους. Είχαν όλα ανταποκριθεί στο κάλεσμα γι΄αγάπη, ελπίζοντας πως ήταν ο δικός τους πατέρας που τα προσκαλούσε στο σπίτι με ανοιχτές αγκάλες.
Η αγάπη είναι η μεγάλη ανάγκη αυτού του κόσμου. Έχουμε “κατακτήσει” κάθε λογής υλική επιτυχία κι όμως οι ανθρώπινες υπάρξεις σε τούτο τον πλανήτη ικετεύουν και πεθαίνουν καθημερινά γι΄αγάπη.
Αν μπορούσαμε μόνο ν΄αγαπήσουμε, πόσο γρήγορα θα εξαφανίζονταν τα προβλήματά μας!
Όσο μεγάλοι, σκληροί ή κυνικοί κι αν έχουμε γίνει, μέσα μας ζει πάντα ένα τρυφερό παιδί που λαχταράει να δώσει και να δεχτεί αγάπη.

απόσπασμα από το βιβλίο:Μια βαθιά ανάσα ζωής(A deep breath of life) του Alan Cohen

Μια στάλα στη φωτιά

Ένα αφρικανικό παραμύθι λέει ότι...
στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, όλα τα ζώα τρέχουν για να σωθούν, εκτός από ένα κολιμπρί (Το κολιμπρί είναι το μικρότερο πουλί στον κόσμο. Το μήκος του σώματός του φτάνει μόλις τα 2,5 εκατοστά), το οποίο παίρνει μια στάλα νερό στο ράμφος του και πετάει προς τη φωτιά…
- “Τι νομίζεις ότι κάνεις; Είσαι τρελό; Δεν θα σταματήσεις την φωτιά!”, του φωνάζει ένας ελέφαντας.
- “Το ξέρω”, απαντά το κολιμπρί, “κάνω όμως αυτό που μου αναλογεί”.
Μπορεί να νομίζεις ότι εσύ δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα για να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Κάνεις όμως μεγάλο λάθος. Εσύ μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο αλλάζοντας απλά τον εαυτό σου. Κάνε εσύ αυτό που σου αναλογεί και μην έχεις καμία προσδοκία να κάνουν και οι άλλοι το ίδιο. Δεν χρειάζεται να κηρύττεις τίποτα. Απλά γίνε ένα παράδειγμα και ο κόσμος θα ακολουθήσει. Τόσο μεγάλη είναι η δύναμή σου!

ΠΗΓΗ:http://enallaktikidrasi.com