Tο ραγισμένο δοχείο

Κάποτε μια Κινέζα γιαγιά κουβαλούσε νερό με δυο μεγάλα δοχεία, κρεμασμένα από τους ώμους της. Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που έπαιρνε. Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής από το ρυάκι στο σπίτι έφθανε μισοάδειο. Έτσι, για δυο ολόκληρα χρόνια η γριά κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμιση δοχείο νερό σπίτι της. Φυσικά, το τέλειο δοχείο ένιωθε περήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα το σκοπό του για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Αντίθετα, το ραγισμένο δοχείο ήταν τόσο δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε και ένιωθε ντροπή για την ατέλεια του. Αφού λοιπόν είχαν περάσει τα δυο χρόνια αποφάσισε να μιλήσει στη γιαγιά.
-Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγνώμη!
-Μα για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή; Ρώτησε η γριούλα.
-Ε! να…δυο χρόνια μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα κι εσύ!
Η γριά χαμογέλασε τότε και του είπε:
-Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στην πλευρά σου και όχι στου άλλου δοχείου; Δεν είναι ότι δεν πρόσεξα την ατέλειά σου μα την αξιοποίησα θετικά! Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Δυο χρόνια τώρα μαζεύω άνθη και στολίζω το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ αυτή η ομορφιά δε θα λάμπρυνε το σπίτι μου!
Βέβαια, δεν ήταν η ατέλεια του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της γιαγιάκας να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του.
Ο καθένας μας έχει τις «ρωγμές» του και τις «αδυναμίες» του που μπορούν να γίνουν χρήσιμες και να ομορφύνουν τη ζωή μας. Κάθε «ρωγμή» μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί να βρει κάποιος την ομορφιά που μπορεί να δώσει αυτή η ατέλειά μας.