Το αβγουλάκι

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα αβγό. Ένα κοντό, χοντρό αβγό, άσπρο με μαύρες βούλες. Ζούσε σε μια φωλιά από χόρτα στην άκρη ενός ποταμού.
Ήταν άνοιξη. Το ποτάμι κυλούσε ήρεμα ήρεμα τα νερά του, οι μπάμπουρες ζουζούνιζαν γλυκά κι ο ήλιος χαμογελούσε ευχαριστημένος.
Μόνο το αβγό ήταν πολύ λυπημένο. Κοίταζε τον εαυτό του μέσα στα καθαρά νερά του ποταμού και αναστέναζε!
-Αχ τί άσχημο και χοντρό που είμαι.
Ένα πρωί είδε να περνούν ψηλά στον ουρανό οι γερανοί πατ πουτ πατ πουτ ανεβοκατέβαζαν με δύναμη τα φτερά τους, σκίζοντας μεγαλόπρεπα τον αέρα.
-Αχ πόσο θα ήθελα να έχω και εγώ φτερά, να πετούσα ψηλά στον ουρανό! Θα ταξίδευα από τόπο σε τόπο, θα έβλεπα ένα σωρό πράγματα. Μα εγώ είμαι μόνο ένα χοντρό κοντό αβγό. Και δεν μπορώ να κουνηθώ. Αχ!!!!
Αναστέναξε με καημό.Το ποταμάκι δίπλα χαμογέλασε.Το μεσημέρι η ζέστη δυνάμωσε και τα βατραχάκια άρχισαν να τσαλαβουτούν στα νερά, να κυνηγιούνται με μεγάλους πήδους και να παίζουν πιτσιλώντας το ένα το άλλο. Το αβγό τα κοιτούσε με παράπονο.
-Πόσο θα ήθελα να έχω κι εγώ πόδια! Θα περπατούσα, θα έτρεχα, θα πήδαγα, θα έπαιζα όλη μέρα. Μα είμαι ένα χοντρό, κοντό αβγό και δεν μπορώ να κουνηθώ. Αχ!
Αναστέναξε με καημό.Το ποταμάκι το άκουσε και χαμογέλασε πάλι.Το απόγευμα καθώς βασίλευε ο ήλιο ο ουρανός άρχισε να κοκκινίζει. Τα ψάρια του ποταμού βγήκαν σεργιάνι: κουνούσαν με δύναμη την ουρά τους, στροβιλίζονταν με χάρη, κάνανε τούμπες, τιναζόταν με φόρα από το νερό ψηλά ψηλά. Κι ύστερα βουτούσαν πάλι, φτιάχνοντας μεγάλους κύκλους που έσβηναν απαλά στην ακροποταμιά.Το αβγό τα κοιτούσε με ζήλια.
-Αχ! Πόσο θα ήθελα να είχα και εγώ ουρά! Θα πλατσούριζα στα νερά, θα κολυμπούσα εδώ κι εκεί, θα έκανα βουτιές. ΜΑ είμαι μόνο ένα παλιοαβγό, ένα κοντό χοντρό και δεν μπορώ να κουνηθώ.. Αααααχ!
Αναστέναξε με τόση δύναμη που κράκ! Τσάκισε και από μέσα βγήκε ένα ζαλισμένο ένα μικρούτσικο αγριοχηνάκι: κοίταξε γύρω του, τέντωσε τα μουδιασμένα του πόδια,άπλωσε τα ξέπούπουλα φτερά του και τίναξε παιχνιδιάρικα την κουτσουρεμένη του ουρά.Ύστερα με δύο πηδηματάκια – χοπ – χοπ βούτηξε στο νερό κι άρχισε να κολυμπά.
Το ποταμάκι χαμογέλασε γλυκά: Είδες μικρέ μου -ψιθύρισε στο σπασμένο αβγουλάκι,- που άδικα παραπονιόσουν.
Όλοι έχουμε μέσα μας τη δύναμη να κάνουμε ένα σωρό πράγματα, φτάνει μόνο να την ανακαλύψουμε....

Καλο μήνα σε όλους μας. Ας έχουμε μια όμορφη, πολύχρωμη άνοιξη με αρώματα, γεύσεις και εικόνες που θα πλάσουν ευχάριστες αναμνήσεις! :-)