Προτιμώ τα χέρια από τα πρόσωπα.
Τα πρόσωπα είναι φουσκωμένα με παρόν, κουτά, ψεύτικα, χωρίς καμιά συνέπεια με τη μνήμη τους.
Όμως τα χέρια έχουν μια μακροχρόνια πείρα γεμάτη επισημότητα, σχεδόν ιερατική. Και μιαν αδέκαστη ειλικρίνεια.
Απόδειξη: ποτέ δεν κοιτιούνται στον καθρέφτη.
Δεν προμελετούν την έκφρασή τους και τη στάση τους.
Ακολουθώντας το σχήμα και την κίνηση των χεριών, πλάθω το πρόσωπο που λείπει,
αμετάβλητο μέσα στο χρόνο, σιδερένιο, πέτρινο ή γυάλινο

Γιάννης Ρίτσος