Αγαπητό ημερολόγιο,

Πριν λίγο καιρό βρέθηκα στην Αθήνα για κάποιες υποχρεώσεις κι αν αρχικά ήμουν αρνητική απέναντι στο να βρεθώ σε μια χαοτική πόλη εν τέλει…κάθε ταξίδι σου χαρίζει όμορφες αναμνήσεις!
Άγχος-ηχορύπανση-απρόσωποι άνθρωποι. Η εντύπωση που πρωτοσχηματίζει κάποιος ο οποίος είναι από μια μικρή πόλη όπως κι εγώ. Ευτυχώς, δεν είχε πολύ ζέστη κι αυτό βοήθησε αρκετά στις μετακινήσεις μου.
Βγαίνοντας λοιπόν ένα μεσημέρι βόλτα κοντά στο ξενοδοχείο για φαί έτυχε να περνάει ένας υπέροχος άνθρωπος που δυστυχώς η ζωή του δεν του είχε φερθεί τόσο ευγενικά όσο εκείνος ήταν.
Τον έλεγαν Ιβάν και ήταν ένας από τους εκατοντάδες πλανόδιους πωλητές που σίγουρα έχει συναντήσει κανείς από εμάς στους δρόμους. Προσπαθούσε να με πείσει να αγοράσω ένα αντίγραφο από κάποιο διάσημο πορτρέτο που σε πινακοθήκες είτε δεν πωλείται είτε πάλι πωλείται μα αγοράζεται με τόσα λεφτά όσα κάποιος άλλος θα έβγαζε σε όλη του τη ζωή. Δυστυχώς, μαζί μου δεν είχα αρκετά χρήματα κι έτσι για να μην τον αφήνω να προσπαθεί άδικα και να τον ταλαιπωρώ προσφέρθηκα να τον κεράσω κάτι να πιει.
Αρχικά δίστασε μα μετά… είπαμε πολλά με τα άπιαστα αγγλικά του και τα ας τα πούμε καλά δικά μου (όσοι με γνωρίζουν ξέρουν πόσο τα αντιπαθώ). Μιλήσαμε για το μουντιάλ και την αποκλεισμό της Νιγηρίας από όπου καταγόταν. Έπειτα η συζήτηση πήγε στους δικούς του και τότε μου είπε πως είδε να σκοτώνουν μπροστά του τον καλύτερο του φίλο και τον πατέρα του, αν έβλεπες τα μάτια του εκείνη την στιγμή καταλάβαινες τον πόνο του.

Ήταν σπουδασμένος άνθρωπος που αναγκαζόταν να μεταναστεύσει προκειμένου να επιβιώσει. Ήταν ήδη 30 χρονών και ήθελε να κάνει οικογένεια μα αυτό φαινόταν όνειρο μπροστά στην καθημερινή επιβίωση που είχε να αντιμετωπίσει και τον ρατσισμό.

Του είπα πως δεν τον ένιωθα ξένο, ή δεν τον κοιτούσα περίεργα επειδή ήταν σκουρόχρωμος κι όμως μου είπε το εξής: «αν το 80% των ανθρώπων είναι ρατσιστές τότε και το υπόλοιπο 20% γίνεται με τον ένα ή άλλο τρόπο». Ήθελα να του πω πως έχει άδικο καθότι κι οι δικοί μου γονείς είναι από δυο εντελώς αντίθετους κόσμους μα μου απάντησε πως ήμουν από τις λίγες περιπτώσεις που έχει συναντήσει και μου έφερε πολλά παραδείγματα που τον έκαναν και ένιωθε κατώτερος και με θύμωναν.
Μιλούσαμε για τις θρησκείες και για τον ένα Θεό που όλοι μας πιστεύουμε απλά άλλοτε λέγεται Χριστός, άλλοτε Αλλάχ ή οποιοδήποτε άλλο όνομα, για την Ελλάδα που αγαπούσε…μέχρι που είδε κάτι αστυνομικούς πιο κάτω κι επειδή φοβήθηκε τον βοήθησα να μαζέψει τα πράγματα του. Του ευχήθηκα η ζωή του να του φέρει τύχη και μια γυναίκα ,που ήθελε για να κάνει οικογένεια. Εκείνος με τη σειρά του μου είπε να προσέχω και μου χαμογέλασε…
Δεν ήταν ο πιο κομψός, ο πιο ευκατάστατος, ο πιο διάσημος μα ήταν ένας από τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που συναντάς για λίγο και τα λόγια τους αντηχούν στις σκέψεις και στον τρόπο που σκέφτεσαι για πάντα, απ’ αυτούς που δεν λυπάσαι μα θαυμάζεις για το κουράγιο, την εργατικότητα και την αισιοδοξία τους!

Για τον Ιβάν…